CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2007

Επίλογος




Επίλογος

Αν είναι αν πούμε κάτι

τώρα είναι η ώρα να μιλήσομε

Τώρα που ανασαίνουμε ελεύθεροι

από τα πάθη που μας έπνιγαν

στις θάλασσες και τ’ ακρογιάλια

που γυρίζαμε τόσα χρόνια


Αν είναι αν πούμε κάτι

τώρα θα μπορούσαμε να μιλήσομε

πριν φύγομε για τις κορφές

και μας καρφώσει αμίλητους

το φεγγάρι στο Βράχο


Όσοι γλιτώσαμε από τη λαγνεία και το θάνατο

των φεγγαριών και των ανέμων


Θρηνήσαμε Νεκρούς .

Όταν τους συναντάμε καμιά φορά εκεί στις άδειες αμμουδιές

δε μας βλέπουν


Χαμένοι στο χρόνο τους και στη λησμονιά

σα θαλάσσια ξύλα

που οι δίνες του χρόνου

πετούν στις απόκοσμες ακτές των αναμνήσεων


[Ήταν τόσο δύσκολο να νιώσομε

ότι άλλο είναι να πετάς και άλλο να πέφτεις…..]

(τις νύχτες που ονειρεύεσαι ότι πετάς

Σ’ εκείνους τους θαλασσινούς γκρεμούς

Που φτιάχνεις από φως του φεγγαριού και ελευθερία

θέλω να το σκεφτείς βαθιά αυτό

ότι άλλο είναι να πετάς και άλλο να πέφτεις..)


Ο θάνατος μας δίδαξε το χρόνο

μας δίδαξετο ποτάμι των μορφώνμε τις απόκοσμες όχθες

και τις ακτές της αβάστακτης ομορφιάς


η ομορφιά μας δίδαξε τη μοναξιά

το τραγούδι των ανέμων στους έρημους τόπους

και το λουλούδι του φεγγαριού

που είναι μαζί το αύριο και το χθες


Ο χρόνος μας δίδαξε τη συμπόνια.


Τι άλλο να αισθανθεί κανείς για τις Μορφές

που φτιάχνονται για να χαθούν

στο ποτάμι των αιώνων

όπως τα πρόσωπα στα σύννεφα

που σπρώχνουν οι άνεμοι


ανακαλύψαμε στους γκρεμούς

τις όχθες του χρόνου

και στα απρόσιτα διαζώματα

τις ακτές της αιώνιας θάλασσας


Ξαφνικά αρχίσαμε να ζούμε τη ζωή

σαν να είναι ήδη ανάμνηση

γραμμένη στη μνήμη

αυτών που θα ζουν αυτών που αγαπάμε

και αυτό είναι μια ελευθερία

και μια πληγή


Αγαπήσαμε την Αλήθεια.

γιατί εμείς δεν είμαστε ποιητές

απλώς κρύβομε σε περίοπτη θέση

σαν το βιολί που ακούγεται στο φαράγγι

τα λόγια που θέλομε να ακούσεις."

6 σχόλια:

meril είπε...

Ναι τώρα είναι η ώρα να μιλήσομε
μα όχι γιατί ανασαίνομε
μα γιατί κι ο αέρας βαρύς μας έγινε

Να σαι καλά κι ας χάνεσαι

akb8862 είπε...

Πολύ συγκινητική & αληθινή η γραφή σου,από την αρχή του ποίηματος ώς το τέλος...
Όντως: " άλλο είναι να πετάς και άλλο να πέφτεις" !
Να σαι καλά φίλε μου & πάντα να χαιρόμαστε την όμορφη γραφή σου!(Μόλις ανακάλυψα & τούτο το μπλογκ σου).

keadas είπε...

καλώς ορίσατε Meril και Akb.

Θ. Βοριάς είπε...

Την καλημέρα μου! Καλώς ήρθες και στο εργαστήρι μου.

christina είπε...

Άλλο είναι να πετάς κι άλλο να πέφτεις..πραγματικα κι α΄λλο να πετάς ψηλά κοιτώντας τους αμίλητους βράχους που δε σε απειλούν πια...

ειρήνη είπε...

άλλο είναι να πετάς κι άλλο να πέφτεις..
εδώ είπες μια μεγάλη αλήθεια