CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2007

Χρονικό Β


Εκεί που σμίγει ο ποταμός
που κατεβαίνει από τα βουνά
τη θάλασσα,
καθίσαμε και κλαίγαμε.
Τα δάκρυά μας τρέχανε
από τα μάτια στα γένια μας
κ΄ από κει στη ζεστή άμμο
που φυτρώνουν οι λυγαριές.
Ένας χαμένος σκύλος μας κοιτούσε
από τα ξερά χρυσά χόρτα.
Τρεις αετοί πετούσαν από πάνω μας.

Τα μεσάνυκτα που άλλαξε ο άνεμος
ήρθε .
Πήγε εκεί που είχαμε τα πράγματά μας
Με το ελαφρό του βήμα
σα να μη μας γνώριζε
η ίσως να μη μας έβλεπε καθόλου.
Τι έψαχνε.
Τότε είδαμε το κοιμητήρι.
Είχε έρθει μαζί του στην έρημη
ακρογιαλιά.
Τα κύματα έβρεχαν τους πρώτους τάφους
Δεν είχε μάθει ακόμα να χειρίζεται το θάνατο..

Ο μικρός γιος του ξύπνησε (μας είπαν)
τη νύχτα εκείνη χαρούμενος.
Είχε δει το πατέρα του.
είχε άλλο όνομα
Και ήταν λέει το λιοντάρι του Θεού στο Ήλιο.
Ήταν λέει φτιαγμένος
Από φωτιά και αγάπη.

4 σχόλια:

meril είπε...

"από φωτιά κι αγάπη"
Την καλησπέρα μου....

ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ είπε...

Μελισσάνθη



Στη νύχτα που έρχεται



Ξεκινάμε ανάλαφροι, καθώς η γύρη

που ταξιδεύει στον άνεμο.



Γρήγορα πέφτουμε στο χώμα



ρίχνουμε ρίζες, ρίχνουμε κλαδιά



γινόμαστε δέντρα που διψούν για ουρανό



κι όλο αρπαζόμαστε με δύναμη απ’ τη γη.



Μας βρίσκουν τ’ ατέλειωτα καλοκαίρια



τα μεγάλα κύματα. Οι άνεμοι, τα νερά



παίρνουν τα φύλλα μας. Αργότερα



πλακώνουν οι βαριές συννεφιές



μας τυραννούν οι χειμώνες κι οι καταιγίδες.



Μα πάντα αντιστεκόμαστε, ορθωνόμαστε



πάντα ντυνόμαστε με νέο φύλλωμα.



Ωσότου φτάνει ένας άνεμος παράξενος



-κανείς δεν ξέρει πότε κι από που ξεκινά-



μας ρίχνει κάτω μ’ όλες μας τις ρίζες στον αέρα.



Για λίγο ακόμα, μες στη φυλλωσιά μας



κάθεται κρυμμένο – να πει μια τρίλια του



στη νύχτα που έρχεται – ένα πουλί.



Νίκος Γκάτσος

Βάσσια είπε...

Για μία ακόμη φορά, ευφραίνεται η ψυχή διαβάζοντάς σε.
:-)

roadartist είπε...

πολύ όμορφο, πραγματικά! να είσαι καλά, και οτι καλυτερο για το νέο έτος :)