CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2007

Σαλώμη

Σχόλιο στο "ερωτικός χορός" της Meril



Όταν χορεύεις
γίνεται σκοτάδι και σιωπή
σαν τη φωτιά του φεγγαριού
στη θάλασσα.
Μετά ματώνουνε κάτι πληγές
και μια στιγμή
γκρεμίζονται βράχοι
και ξεπηδούν φωτιές και φεγγάρια.


Τότε έρχεται η γριά
μυρίζει η ανάσα της
κρασί
και βάζει τη γλώσσα της
στ αυτί μου

-Σκότωσέ τον








Τα μάτια Του έχουν άστρα μέσα
ένας αέρας φυσά συνέχεια τα μαλλιά του
όταν κάθομαι δίπλα του
ανοίγει τη ψυχή μου και μπαίνει
σα τη μάνα που μπαίνει να νοικοκυρέψει
το δωμάτιο του γιου της
μετά μου φτιάχνει καφέ
και με μαλώνει
που γυρίζω ακόμα στους γκρεμούς

-Σκότωσέ τον





Τα μάτια του έχουν άστρα μέσα
στα μαλλιά του φυσά ο άνεμος της ερήμου
έχει μεγάλες φτερούγες σα του αετού
δε τις ανοίγει να μη τρομάξομε
μα τις νύχτες πετά πάνω από τους γκρεμούς
και κάτω από τα άστρα.




Δε την είδες τη γριά που μ’ αγκάλιασε και μου μιλούσε όσο χόρευες ;









6 σχόλια:

ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ είπε...

το επόμενο όνειρό σας, παρακαλώ να περιέχει: βοσκοτόπια, γελάδες τροφαντές να βόσκουν αμέριμνες, λουλουδάκια της Άνοιξης, κι εσάς χαρούμενο να αλωνίζετε στα όρη.

ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ είπε...

Οι δρόμοι δεν τον πήγαν πουθενά Παράξενες τον δέρνανε απόψεις
Η μάνα του καμάρωνε κρυφά
Εσύ μια μέρα γιε μου θα προκόψεις Μια νύχτα που κοιμήθηκε βαριά
Τον είδανε στον ύπνο του να κλαίει Σκυφτός σαν να ‘χε φάει μαχαιριά Τον άκουσαν οι φίλοι του να λέει Ίσως να είναι η αγάπη μια θλιμμένη γιορτή
Ένα ζευγάρι σκουριασμένες χειροπέδες
Ίσως να είναι η αλήθεια μια πληγή ανοιχτή
Ένα κελί με χρυσαφένιους μεντεσέδες
Ίσως να είναι το φεγγάρι μια τελεία λευκή Σ’ ένα τετράδιο με φύλλα από σκοτάδι
Ίσως να έχεις χαραγμένο σαν μένα κι εσύ Πάνω στο μέτωπο της τρέλας το σημάδι
Οι δρόμοι δεν τον πήγαν πουθενά Κλεισμένος στων ονείρων του τις χώρες
Γυρνούσε σαν αέρας τα στενά
Και μίλαγε μονάχος με τις ώρες
Μια νύχτα που κοιμήθηκε βαριά
Τον άκουσαν σε κάποιον να μιλάει Και είδαν πως σταμάτησε η καρδιά Την πόρτα της ζωής να του χτυπάει Ίσως να είναι η αγάπη μια θλιμμένη γιορτή Ένα ζευγάρι σκουριασμένες χειροπέδες
Ίσως να είναι η αλήθεια μια πληγή ανοιχτή
Ένα κελί με χρυσαφένιους μεντεσέδες Ίσως να είναι το φεγγάρι μια τελεία λευκή Σ’ ένα τετράδιο με φύλλα από σκοτάδι Ίσως να έχεις χαραγμένο σαν μένα κι εσύ Πάνω στο μέτωπο της τρέλας το σημάδι

meril είπε...

ΤΟ ποίημα θα γραφόταν έτσι κι αλλιώς....
Το είχες μέσα σου μα δεν μπορώ να πω πως δε χαίρομαι ξεχωριστά και πιο πολύ που μου επέτρεψες να το αναρτήσω
Να σαι καλά

akb8862 είπε...

Ξεχωριστή,μοναδική η γραφή σου...Έτσι που να ξεχωρίζει από μακριά...Χαίρομαι που τη γνώρισα!
Να ευχηθώ καλές γιορτές & καλή χρονιά,μα θα ξαναπεράσω μόλις βρω λίγο χρόνο!

Βάσσια είπε...

Καιάδα
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
:-)

ειρήνη είπε...

κατάπληκτη