CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007

Vendetta

Ανάψαμε φωτιές στις κορφές
να μαθευτεί το φονικό.
Καθίσαμε στη αυλή
και περιμέναμε….
Ήρθαν οι πεθαμένοι
τους ξεσήκωσε το αίμα
καθίσανε στα πεζούλια σειρές σειρές
κοιτάζανε τα καινούργια σπίτια
τα μικρά παιδιά..
ήταν ανήσυχοι
περιμένανε να κάμομε το χρέος μας.

Τους κοιτάζαμε και μείς
ακούγαμε το άνεμο
που κατέβαινε από τα φαράγγια
το κλάμα των γυναικών
ήρθε κι ο σκοτωμένος
σαστισμένος από το θάνατο
δεν ήξερε με ποιους να πάει.

Φύγαμε
βγήκαμε ψηλά
στης νύχτας
τις κορφές
στα μονοπάτια του χρόνου
αρχαίες γέφυρες στο χάος
να βρούμε τη συμπόνια που χρειάζεται
για να σκοτώσομε

///////////////////////

Όταν πέθαινες
είδα στα μάτια σου μια θάλασσα.
Μετά τους δυό αετούς που χανότανε στη κορφή
και το μικρό σου γιό.
Εσύ τι έβλεπες στα μάτια μου
όταν σε σκότωνα?

3 σχόλια:

insomnia#3 είπε...

Είναι κι αυτή μια νύχτα που θα περάσει, με ή χωρίς εσένα η αυγή θα την διαδεχθεί . Τι κι αν εγώ πνίγομαι ; τι κι αν προσπαθώ για όλα αυτά να σου μιλήσω ; για νύχτες δίχως αφή , δίχως όσφρηση και γεύση καμιά . νύχτες μονότονες που καταλήγουν στα ίδια πάντοτε παγωμένα πρωινά . Αίσθηση κρύου μέταλλου σαν τανάλια να σου σφίγγει την καρδιά . Κι εγώ να γίνομαι ολοένα και πιο γλυκανάλατος . Οι λέξεις μου να σχηματίζουν κλισεδάκια ολοένα και πιο σαχλά : « Πετώντας πέτρες δεν σβήνεται το φεγγάρι » ή « μετρώντας τ’ αστέρια δεν έρχεται ο ύπνος » .

Κι εγώ πάλι δίπλα σου . Δίχως φασαρία και τυμπανοκρουσίες μα εσύ να μην το νοιώθεις , τίποτα να μην καταλαβαίνεις . Ως πότε; Σε τι να ελπίσω υπομένοντας τις απανωτές σου κρίσεις ; Περνάνε οι μέρες , οι μήνες , τα χρόνια . Πόσες νύχτες δεν ήταν σαν κι αυτή ; Ίδιες κι απαράλλαχτες . Χωρίς να βρίσκεις ποτέ το θάρρος μα ούτε και ποτέ να σε κυριεύει η υπέρτατη απελπισία ! Όλα σε τόνους πλάγιους και χρώματα μουντά .

Αν είναι κάτι που δίπλα σου καλά το έμαθα είναι το να μισώ με όλη μου την ψυχή τις ‘‘ χρυσές μετριότητες ‘‘ !

Κι εσύ :Χωρίς να μεθάς από ηδονή
ή ν’ αυτοκτονείς από την πίκρα . . .
γυναίκα που προσποιείται τον οργασμό της,
εκείνον που ποτέ δεν έρχεται ,
κοροϊδεύοντας άραγε ποιόν ;
Μήπως εκείνον που έχει ήδη γυρίσει πλευρό
και ροχαλίζει ;

Ναι στα σίγουρα κι ετούτης της νύχτας οι ώρες προς κάποια αυγή θ’ αργοκυλήσουν .
Θα έλθει όμως μια νυχτιά που η δικιά μου – επιτέλους – η αυγή θα την διαδεχθεί . Μόνο που τότε εσύ δεν θα είσαι πιά εκεί . Μα ακόμα περισσότερο , τότε , ούτε κι εγώ δεν θα είμαι σε θέση την απουσία σου ν’ αντιληφθώ . . .
-----------------------------------

Kαλημέρα

insomnia#3 είπε...

και συγνώμη γιά την αυθαιρεσία ...

Γενναίος Ανδρας είπε...

δεν ειναι τυχαίο το γεγονός οτι σε τράβηξε ο τίτλος "Γενναίοι Ανδρες"..
ο δρόμος αυτός βαδίζεται μόνο απο αυτούς που έχουν αποδεχτεί το θάνατο ...
και που αν χρειαστεί θα βρούν
"τη συμπόνια που χρειάζεται
για να σκοτώσουν"