CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2007

Κίτρινα φώτα


τελικά τον έλεγαν Αχιλλέα .

Τριάντα χρόνια αναρωτιέμαι

μ’ αυτή την αίσθηση του γνωστού που διαφεύγει

πως έλεγαν το ξάδερφο της

δεκαοκτώ χρονών εγώ δεκάξι αυτή.

Απόψε ,ξαφνικά χωρίς λόγο

λέω α- ναι τον έλεγαν Αχιλλέα.


Τις νύχτες κοιμόταν στις ξαδέλφες της

πήγαινα και ‘γώ σα το κλέφτη

πίναμε βερμούτ και κάπνιζα συνέχεια ένα τσιμπούκι

μας στρώνανε στο πάτωμα της κουζίνας

και έφευγα τα χαράματα για το υπόγειό μου

στο σπίτι που ζούσαμε τότε.

καταλαβαίνεις τι λέω έτσι δεν είναι ;


Αφήνομε εαυτούς σα τα κουφάρια

που αφήνουν τα τζιτζίκια στα δέντρα

σε διάφορους τόπους και χρόνους

εαυτούς άγνωστους μεταξύ τους

και σε μάς

καμιά φορά

τους συναντάμε στα όνειρά μας

ή βαθιά στα μάτια ξεχασμένων φίλων

δε μας κατηγορούν πια

σα τα παιδιά που κουραστήκανε να κλαίνε


[Θυμάσαι που είχαν βάλει

κάτι κίτρινα φώτα στους δρόμους

έξω από το Λύκειο και φυσούσαν οι νοτιάδες

που μας έλιωναν τη ψυχή

και έμενε ένα γυμνό κορμί

δεκαοκτώ χρονών;]


πώς και δε συναντηθήκαμε τότε ή μήπως..


Θέλω να με καταλαβαίνεις

γιατί θα πιούμε απόψε απ ότι βλέπω

θα κατεβούμε στα υπόγεια της μνήμης

να βρούμε κομμάτια

να φτιάξομε ένα παρελθόν

που να γνωριζόμαστε από τότε

θα προτιμούσα εκεί στα κίτρινα φώτα

που έδιδε χρώμα στις μπλέ ποδιές

όταν φυσούσαν οι νοτιάδες.


Να λοιπόν λύθηκε κ αυτό το πρόβλημα

βάλε κρασί !


τελικά τον έλεγαν Αχιλλέα.

7 σχόλια:

Βάσσια είπε...

"να φτιάξομε ένα παρελθόν
που να γνωριζόμαστε από τότε
θα προτιμούσα εκεί στα κίτρινα φώτα
που έδιδε χρώμα στις μπλέ ποδιές
όταν φυσούσαν οι νοτιάδες."

Πόσο πίσω με πήγες και τι όμορφα χρόνια...με τις μπλε ποδιές.

:-)

christina είπε...

Καλημέρα, ναι, καταλαβαίνω απόλυτα τι λες...το χω νιώσει όπως το περιγράφεις αλλά ποτέ δε θα μπορούσα να το βγάλω στο χαρτί τόσο όμορφα...Με αγγίζει η ευαισθησία σου, που μπορείς να γυρίζεις τόσο πάνω σε τόσο παλιές "εγγραφές" της μνημης...και να τις ζωντανεύεις...έχουν βέβαια κι αυτές οι αθσθήσεις από το παρελθόν τόση ένταση, τόση ένταση...και καμιά φορά η μνήμη και η φαντασία μπλέκονται ή μάλλον τις αφήνουμε εμείς να μπλεχτούνε να γνωριστούνε, να αλληλεπιδράσουν, τα θέλω, τα ίσως, τα αν, τα χρώματα από τότε όλα... και μετά δεν ξέρεις τι από όλα είναι η αλήθεια...
Συγνώμη που χάθηκα εντελώς τόσον καιρό...Χαίρομαι απίστευτα που σε ξαναβρίσκω με ένα ποίημα που μιλά κατευθείαν μέσα μου. Είναι πολλά τα μάτια ξεχασμένων φίλων που με καρφώνουν στα υπόγεια της μνήμης... Σε ευχαριστώ...

meril είπε...

Αχ, εσύ... ποιητή... που δεν το δέχεσαι
δεν το παραδέχεσαι...
πού ήσουν όταν φύσαγαν οι νοτιάδες;

insomnia#3 είπε...

Πρώτη φορά στη γειτονιά σου , χαιρομαι τόσο πολύ που ήλθα ...

Καιρό είχε να με αγγιξει κάτι τόσο πολύ .Δεν συνηθίζω να επαινώ όμως σήμερα, τώρά είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος !!!

ΜΠΡΑΒΟ και πάλι Μπράβο

Μου έφτιαξες το πρωινό μου

Ευχαριστώ

Γιάννης

insomnia#3 είπε...

.

keadas είπε...

Vassia καλως ώρισες
Χριστίνα έχομε βλέπω αρκετά κοινά
όπως τα βουνά πχ
Μεριλ έχασα το block σου
Γιάννη ευχαριστώ πολύ για τα γεναιόδωρα σχόλια

christina είπε...

Ναι τα χω πάρει εδώ και καιρό τα βουνά και δεν μπορώ να σταματήσω με τίποτα....λέω να μετακομίσω μόνιμα κάπου ψηλά να μη χρειάζεται να κάνω συνέχεια χιλιόμετρα...