Γεννήθηκα στο χωριό κάτω από το αρχαίο βράχο.
Το χειμώνα ταΐζαμε με κλεμμένο γάλα
παρατημένα γαϊδουράκια με τεράστια μάτια
τα βρίσκαμε στους ποταμούς.
Ψοφούσαν πάντα χωρίς παράπονο
σα το Παππού που θα πεθάνει έτσι κ’ αλλιώς.
Το καλοκαίρι σκοτώναμε όρνεα
μεθυσμένοι από τη ζέστη και το αίμα
Τα μεσημέρια κολυμπούσαμε
σε στέρνες σκοτεινές με πράσινα νερά
τις νύχτες ακούγαμε τους σκύλους
που γαύγιζαν τον άνεμο που κατέβαινε από τα βουνά.
και το χρόνο που χύνονταν σα αίμα
στους δρόμους του φεγγαριού
Κάποιος είπε πως μια νύχτα την είδε γυμνή
και παραλίγο να τον σκοτώσομε με τις πέτρες
Είχε και γραφομηχανή.
Έμενε στη γειτονιά μου
Μια μέρα με φώναξε με τ’ όνομά μου
τρεις νύχτες το ίδιο όνειρο
να με φιλά στο στόμα
σε μια άδεια στέρνα
η γραφομηχανή να γράφει μόνη της
τα λόγια
της αβάσταχτης ομορφιάς
Χάθηκε κ αυτή και η γραφομηχανή
χάθηκαν και τα λόγια
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
8 σχόλια:
Συνέχισε τη γραφή, φίλε, καλώς μας ήρθε ο χειμώνας, σύμμαχος των μολυβιών μας.
Αν μπορείς να δεις τα βουνά
την ώρα που γράφεις
είσαι ευτυχισμένος.
Καλή σου νύχτα!
Καιάδα,
μου αρ΄σει πολύ η γραφή σου και μου ταιριάζει στη σκέψη.
Χαίρομαι να έρχομαι στα μέρη του μυαλού σου....
Kαλημέρα στ' Αστερούσια και σε σένα.
Εδώ φυσά και βρέχει
Τίποτα δε χάνεται και το ξέρεις
Όσο ζούμε
Κι εγώ είμαι πάλι εδώ
Χαίρομαι, ΚΑΙΑΔΑ
που βρέθηκε μονοπάτι τυχαίο να με φέρει στα μυρωμένα χώματα
Η γραφή σου σφύζει από ζωή και όνειρο - ωραία εκδρομή για τα εφήμερα
Όντως, ο χρόνος-αίμα, δίκιο έχεις...
alma
χαθηκε η γραφομηχανη?
"Χαίρομαι να έρχομαι στα μέρη του μυαλού σου...."
Πόσο ζέστο και τελικά υπέροχο μου φάνηκε αυτό !!!
διάβασα μπόλικα από σένα.
είναι κάτι μέρες που σε εντόπισα.
λάτρεψα το ξεδίπλωμα, το φανέρωμα του μέσα σου
είναι σαν απο τα μισοσκόταδα να σε τυφλώνει το φως
μα είναι μια βρώμικη σκέψη που μου τριβελίζει το μυαλό: σε λυπάμαι ως άνθρωπο. διαβάζοντας κάθε σου λέξη
λέω ως πότε θα αντέχει να κουβαλάει τόση αλήθεια?
στην επόμενη θα λυγίσει και θα πέσει
να προσέχεις
Δημοσίευση σχολίου